Beste medeparochianen,
Van harte welkom aan u allen, welkom ook aan de leden van de Personele Unie, het nieuwe bestuur dat, tot we over kunnen gaan tot de fusie van de drie parochies, iedere parochie afzonderlijk bestuurt.
We zijn vandaag bij elkaar gekomen omdat het pastoraal team haar pastorale visie aan u wil presenteren. Het is een document dat het resultaat is van de Stadssynode030, werkconferenties, klankbordgroep en diverse gesprekken.
We presenteren u geen beleidsplan, maar een visie. Een beleidsplan heeft over het algemeen een beperkte houdbaarheid. Meestal een jaar of 3-4. Gelet op het snel veranderend kerkelijk landschap hebben wij ervoor gekozen om een visie te ontwikkelen die voor lange tijd meegaat.
Deze visie, die zo dadelijk nader zal worden gepresenteerd, is gegrondvest op het Bijbelse verhaal van de Emmaüsgangers.
Aan dit verhaal wordt iedere gelovige van onze drie katholieke parochies uitgenodigd om zijn of haar eigen geloofsverhaal te spiegelen.
We zijn onderweg met als wetenschap dat wat er achter ons ligt, in ons heel veel dankbaarheid vreugde heeft gebracht. Tegelijkertijd wordt die dankbaarheid en vreugde overvleugeld door donkere wolken. Het zijn de donkere wolken van teruggang van het kerkelijk leven. Hoewel ik het wellicht niet hoef te benoemen, wil ik ze toch nogmaals hernemen: teruglopend kerkbezoek, krimpend vrijwilligerskorps, minder pastores gewijd en ongewijd, weinig of geen vernieuwende initiatieven vanwege krimp op alle fronten van personele capaciteit in de geloofsgemeenschappen.
Daar bovenop zijn er de stijgende kosten van gas, water, licht, verzekering, onderhoud van de gebouwen en wordt er op het vermogen ingeteerd. Het jaarlijks begrotingstekort overstijgt de €300.000! Er moeten ingrijpende beslissingen worden genomen op materieel en financieel gebied. Daarover gaat in eerste instantie het bestuur.
We zijn hier vandaag niet om over die bestuurlijke zaken te spreken, maar over het pastoraat. En daarin neemt het pastoraal team haar leidende positie in.
Bij mijn aantreden als pastoor van de drie parochies had ik al snel door dat het behoud van alles wat we hebben en doen geen optie is. Maar hoe moet het dan verder?
De Stadssynode heeft zich gebogen over de vraag hoe wij als katholiek Utrecht gehoord en gezien kunnen worden in de jaren die voor ons liggen. Welke weg moeten wij gaan als katholiek Utrecht om onze presentie in de stad te verzekeren?
Het advies van synode heeft kort samengevat naar voren gebracht om ons als RK geloofsgemeenschap van Utrecht naar de bron van ons bestaan te wenden; Jezus Christus de Verrezen Heer. Hij is degene die ieder van ons, individueel, lokaal en als grote gemeenschap doet bewegen en spreken.
Ik denk dat iedereen dit een voor de hand liggende aanbeveling is. Echter, wanneer we kijken naar de realiteit van onze stad, dan is het maar de vraag of wij Christus werkelijk present stellen? Iedere gemeenschap heeft zijn best gedaan om de parochiële activiteiten zoals we die al jaren kennen in stand te houden. Tegelijkertijd moeten we erkennen dat het parochieleven aan alle kanten piept en kraakt. We moeten dus nieuwe wegen gaan. Onze grenzen letterlijk en figuurlijk gaan verleggen.
Het Emmaus verhaal mag ons hierin helpen.[1] Na de jaren van het Rijke Roomse leven zijn we beland in een periode van onzekerheid en verwarring. [2]
Het ontbreekt ons steeds meer aan houvast. Met de twee leerlingen zijn we onderweg van Jeruzalem naar Emmaus. We praten en praten en lopen het risico onze Reisgenoot, Christus zelf, over het hoofd te zien terwijl Hij aan onze zijde meeloopt en aan vraagt: “Waar hebben jullie het over”. En wat is ons antwoord dan? Zeggen wij met de leerlingen: ‘Weet je dan niet wat er allemaal is gebeurd? We zijn verweesd en leven nu in vertwijfeling”.
En dan gebeurt het dat Hij ons vertelt over de heilsgeschiedenis van God met de mensen. En worden de Schriften voor ons geopend. We willen Hem niet loslaten en nodigen Hem uit: “Blijf bij ons!” En zo gebeurt het ook. En telkens weer mogen wij Hem herkennen in de viering van de eucharistie. Zo neemt Hij ons bij de hand en bemoedigt Hij ons telkens weer, tot op de dag van vandaag.
Wij worden ook vandaag uitgenodigd om Hem uit te nodigen om bij ons te blijven. We willen ons meer op Hem verlaten en nieuwe wegen gaan. We willen de mensen die achter gebleven zijn vertellen over de verbondenheid met Hem die wij onderweg tegen zijn gekomen en concreet ingaan op wat Hij ons heeft verteld en voorgeleefd.
Blijf bij ons Heer, is niet zomaar een mooie zin, het is als een geloofsbelijdenis. Ik kan en wil niet zonder jou, Heer. Ik heb jouw woorden en voorbeeld nodig om de dag van morgen met vreugde en dankbaarheid te ontvangen. Ik sta niet alleen in dat verlangen, ik weet mij verbonden met allen die in Jouw voetspoor willen treden.
We laten veel achter ons, maar stranden niet, verdrinken niet, zijn niet verloren. Jij bent altijd aan onze zijde op onze levensreis. Met de Heer aan onze zijde durven wij de nieuwe toekomst aan en bidden hem: Blijf bij ons, Heer.
Utrecht 14 maart 2018
Pastoor Ton Huitink
[1] Cf: Luc.24, 13,35
[2] zie plaatje voorzijde pastorale visie: Petrus en Johannes rennen naar Jezus’ graf, maar het graf is leeg. Cf: Joh 20,4)
