Zusters en broeders,
Als we mogen vertrouwen op de berichten die we de laatste dagen krijgen hebben we het eerste deel van de crisis nu gehad. Het einde komt in zicht van de tunnel waar we zes weken geleden vrij plotseling in terecht kwamen. Er gloort licht. Ziekenhuisopnames en sterftecijfers nemen af. De maatregelen hebben resultaat. De discipline van thuisblijven, gesloten scholen, dichte voorzieningen en elkaar ontwijken werpt vruchten af. Steevast gaat dit positieve nieuws gepaard met de waarschuwing: ‘Maar we zijn er nog lang niet!’.
Van ‘uit handen gehaald’ naar loslaten
Nu we als samenleving voorzichtig en stapje voor stapje zullen mogen beginnen aan de versoepeling van de richtlijnen, zet dit aan te overdenken waar we nu staan en hoe dan verder. Ook begint het door te dringen dat hoe het was en hoe we leefden voor dit gebeurde voorlopig nog ver weg zal blijven en misschien wel nooit helemaal terugkomt. Dat zal deels zijn omdat het zo niet meer kan en deels omdat we het zo niet meer willen. Onze maatschappij gaat anders uit deze periode tevoorschijn komen horen we meerdere mensen zeggen. We zijn best wel kwetsbaar gebleken en velen hebben dierbaren en bekenden verloren. We zullen rouwen om de mensen die deze pandemie niet overleefden. We zullen een weg moeten vinden met de economische schade die we nog lang gaan voelen. En we moeten manieren gaan vinden hoe we met beperking van ruimte om kunnen gaan, voor onszelf en anderen. Ons ‘oude’ leven werd ons abrupt uit handen geslagen; nu komt de tijd om dat ‘bestaan dat gewend en ingesleten was’ op z’n waarde te schatten en uit te zuiveren. En ook om bewust los te gaan laten, er niet aan te blijven hechten en hangen.
Nieuw leven vol vrede
Zou het ons kunnen helpen dat in onze geloofstraditie het thema van een ‘nieuw leven’ beginnen een bekend gegeven is. Vaak klinken in de Schrift de oproepen om met het oude te breken en je open te stellen voor het goede dat komt en dat je gegeven wordt. Laten we er ook nuchter over zijn. Het feit dat de oproep steeds klinkt zal ook betekenen dat het voor mensen van alle tijden een lastige opgave is. Het valt nooit mee om wat als vertrouwd wordt beleefd, los te laten. Veranderen, daar schrikken we voor terug, daar houden we niet van…. Toch lonkt de boodschap van nieuw leven ook en de belofte maakt nieuwsgierig. In de bijbel wordt dat nieuwe steeds geschilderd als een ruimte van welzijn en liefdevolle betrekkingen. Als een leven van geluk omdat jij daarin tot ontplooiing komt in verbonden zijn met andere mensen en betrokken op God, bron en drager van alles wat bestaat. Een belofte van leven vol vrede.
Iedereen doet mee
Met ons geloof, met ons hart dat verlangt naar vrede, met ons vertrouwen en onze hoop gaan we nu de uitdaging aan een nieuwe leefbare dagelijkse praktijk te maken. Een samenleven met anderhalve meter afstand, met dwingende looppaden, geen evenementen en feesten en van alles dat nog in de plannen bedacht gaat worden. Zou het lukken de zorg en het respect voor leven en kwetsbaren dat er onder ligt te blijven prijzen? Zal het lukken de goede moed erin te houden als anderen gaan mopperen en er de brui aan geven? Gaat het lukken de mensen die tegen gaan liggen en risico’s gaan nemen vriendelijk en verantwoordelijk tegemoet te treden? Voor een nieuw samenleven in vrede is ieders mee-optrekken nodig.
In het Emmaüsverhaal (evangelie komende zondag) klinkt de bede ‘Blijf bij ons’ en de belofte van Jezus dat Gods hulp er voor ons is. We mogen merken dat er in ons hart iets brandt…. Wij zijn aan zet om te gaan handelen als nieuwe mensen.
Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,
Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens
- Lees hier de Eerste Pastorale brief.
- Lees hier de Tweede Pastorale brief.
- Lees hier de Derde Pastorale brief.
- Lees hier de Vierde Pastorale brief.
- Lees hier de Vijfde Pastorale brief.
