Op 20 april overleed Piet van Kleinwee, 90 jaar oud. Hij werd geboren te Utrecht op 30 maart 1930 in een spoorwegfamilie. Daar ging hij dan ook werken, werd medewerker van de spoorwegvakbond St. Raphael, gemeenteraadslid en wethouder van o.a. verkeer in Utrecht. Hij trouwde met Joke van den Dijssel en zij kregen vier kinderen en later vijf kleinkinderen. Piet was niet iemand die zichzelf op de voorgrond plaatste. Hij had een nuchtere en relativerende kijk op het leven. Hij was zoals zijn kinderen hem karakteriseerden: een ‘stille genieter’, fietsend buiten in de natuur, in zijn volkstuin en thuis met zijn volière. Als trotse Utrechter leidde hij velen rond dor de mooie plekken van zijn geliefde stad. Hij had een grote fantasie en kon vooral zijn kleinkinderen vermaken met leuke zelfverzonnen verhalen. Op 19 oktober 1986 werd hij tot diaken gewijd en vanaf januari 1989 was hij ook parttime medewerker van de vicaris voor de diakenopleiding. Hij kreeg als speciale opdracht de zorg voor Surinamers, Antillianen en parochianen uit (voormalig) Nederlands-Indië in de stad Utrecht. Elke vierde zondag van de maand hield hij in de Johannes-Bernarduskerk met deze mensen een eigen viering. Talloze dopen, huwelijken en uitvaarten heeft hij voor hen geleid. Hoezeer dit gewaardeerd werd bleek bij zijn afscheidsviering herfst 2019. Piet was, samen met zijn vrouw Joke, ook nauw betrokken bij de Katholieke Utrechtse Byzantijnse gemeenschap Wladimirskaja. Hij is er enkele jaren voorzitter van het bestuur geweest en het is aan Piet te danken dat deze gemeenschap haar vieringen kan houden in de Johannes Bernarduskerk toen dit elders niet meer mogelijk bleek. De laatste jaren zijn voor Piet niet gemakkelijk geweest. Joke moest in een verpleeghuis worden opgenomen en ook hemzelf overkwam dit. Het was pijnlijk om zo hulpbehoevend te zijn. Op vrijdag 24 april heeft voor hem een afscheidsviering plaatsgehad in de besloten kring van zijn kinderen en kleinkinderen. De familie had hierbij gekozen voor het verhaal van de Barmhartige Samaritaan, want zij herkenden hier de sociale bewogenheid om het lot van minderheden van hun vader heel sterk in. Na afloop stonden veel parochianen en leden van de Surinaams – Antilliaanse gemeenschap met een bloem buiten langs de straat om hem uitgeleide te doen naar het kerkhof. Het koor van de Wladimirskajagemeenschap zong daarbij een toepasselijk Byzantijns gezang. Op de kist lag een icoon van Maria, want hij was een groot Mariavereerder.
Moge hij rusten in vrede
Lees hier het overlijdensbericht van het Aartsbisdom Utrecht
