Langs de Kromme Rijn tussen Bunnik en Utrecht openbaart de natuur zich als door God geschapen. Bij de haast dagelijkse fietstochtjes naar werk en kerk tonen de seizoenen zich aan de man op zijn rijwiel. De man voelt dat zo nabij, Hij niet van wijken weet.
Voorafgaand aan de Eucharistieviering van 2 augustus jl. horen wij dat onze parochiaan Sander Funcke na een kort ziekbed van enkele dagen op vrijdag 31 juli is overleden. Naar menselijke maatstaven veel te jong, hij is pas 38. Vlak voor zijn dood heeft pastoor Hans Boogers hem nog de laatste Sacramenten kunnen toedienen.
Sander was een diep en puur gelovig, sociaal en betrokken mens. Zijn levensmotto was: “Met Hem op weg gaan. Mijn reis met de Eeuwige”. Op zijn website www.ahfuncke.nl schreef hij in dat verband onder meer: “Ik wil laten zien op welke manier ik in het leven wil staan. Op weg met God en mensen, steeds open voor nieuwe ontmoetingen en ervaringen. Ik geniet van alles wat op mijn pad komt”.
Sander studeerde in 2008 af als protestants theoloog, maar werd geen predikant. Hij ging werken bij het Openbaar Ministerie en dat bleef hij doen. Voor het volgen van zijn roeping vond hij een andere bestemming. Onder begeleiding van pastor Rentinck werd hij in 2015 gevormd en trad zo in onze Aloysiuskerk toe tot het katholieke geloof. Daarover zei hij: “Ik ben gelovig thuisgekomen”.
Vanaf die tijd zette hij zich actief en inspirerend in, niet alleen voor onze parochie, ook voor heel katholiek Utrecht. Hij was voorzitter van het Aloysiusberaad, lid van het Liturgisch Beraad en ging voor in Woord- en gebedsdiensten “Zaterdagavond anders”. Vorig jaar nog was hij medeorganisator van de gezamenlijke viering in de Rafaëlkerk als begin van een intensieve samenwerking van alle Utrechts parochies.
Als liefhebber van religieuze koormuziek zong hij als bas mee in ons Aloysiuskoor Mixtuur.
Op donderdag 6 augustus jl. nam Sander echt afscheid van ons en van zijn Aloysiuskerk. Pastoor Hans Boogers leidde de uitvaart en Mixtuur zong Sander zijn meest geliefde liederen.
Verdrietig nemen wij afscheid van een mooi en diepgelovig mens. Sander zal nog lang bij ons blijven en wij weten dat zijn overtuiging en bezieling ons zal blijven steunen en inspireren.
‘Al vanaf jongs af aan zing ik. Bij voorkeur fietsend door de wijk. De regen deerde mij niet. Dan zong ik gewoon een lied uit de bundel van Johannes de Heer:
“Er komen stromen van zegen, dat heeft Gods woord ons beloofd.
Stromen verkwikkend als regen vallen op elk die gelooft.”’
Sander zijn reis naar de Eeuwige, naar Hem die niet van wijken weet.
Het Aloysiusberaad
