door Yosé Höhne Sparborth
Nadat ik van Covid was hersteld, hebben we in Sulaymaniyah meteen een start gemaakt met plannen van workshops en trainingen. Tot het einde van het jaar kunnen we nog drie dingen aanpakken. Februari komt er dan vervolg, en nieuwe groepen. Hier gaat dat gewoon door tijdens Kerst en Oud en Nieuw, want het zijn gewone werkdagen.
Op 14 december was er weer een diocesaan overleg van bisschop Mirkis met zijn priesters, en als er een auto rijdt kan ik ook verplaatst worden. Plan: vier dagen in Kirkuk, om te overleggen voor de eerste workshops in Kirkuk, waarschijnlijk in januari; zaterdag terug, dan moet bisschop Mirkis voor 2 dagen in Sulaymaniyah zijn.
Gehandicaptengroep…
Abuna Kais meldt me de ochtend van de 15de december, dat ’s avonds de Kerstviering is voor de groep gehandicapten. Die ken ik al, daar heb ik een film over gemaakt. Die film van 2018 kunt u hier vinden.
Met veel animo ging ik om 17.00 uur mee, in de grote zaal bij de kathedraal. Het werd nog veel leuker dan gedacht. Wat een sfeer! Een flinke groep parochianen doen al jaren dit werk: in het diocees geld bedelen; om regelmatig een gezamenlijke ontmoeting te hebben voor ouders met hun kinderen; om af en toe een flink feest te hebben; om elke gehandicapte $40,- per maand ‘salaris’ te kunnen geven, zodat er ruimte is om noodzakelijke dingen te kopen. Het gaat om deels mentaal gehandicapten, deels om lichamelijk gehandicapten, soms beide. Leeftijden van 5-63 jaar.
Deze avond ging ik bij Jozef zitten, die ik ken uit de kerk. Een zwaar spastische jongen van 22 jaar, die ook niet kan praten, maar wel erg veel begrijpt. Zijn ouders, met name zijn vader, nemen hem trouw mee elke zondag naar de kerk en naar alle parochiebijeenkomsten. Ik zat nu naast hem en hoorde hoe Jozef het Onze Vader en Weest gegroet van harte meebidt, al kan niemand de klanken verstaan. God verstaat het. Weer eens ben ik verbijsterd over de enorme inzet van zo’n klein diocees. Waar halen ze de energie en het enthousiasme vandaan! Maar goed, het Kerstfeest.
…aan het Kerstfeest!
Abuna Kais en ik lopen langs het kerkplein, drie mannen zijn bezig de kerststal op te zetten. Er is even overleg. Beiden lopen we nu met een mondkapje op, want bij deze groep wordt dat wel gerespecteerd. Het gaat om kwetsbare mensen, niemand wil risico’s nemen. Ook in de zaal heeft iedereen een mondkapje op.
Abuna Kais vertelt kort het kerstverhaal, stelt vragen die enkelen enthousiast beantwoorden. Dan worden op groot scherm foto’s vertoond van verleden jaar: ook allemaal met mondkapjes, maar vooral ook: de ontvangers stralend achter hun grote kerstcadeaus. Dan komt Jacob binnen. Jacob is de man die twee jaar geleden trouwde, sindsdien iets minder tijd heeft maar vooral dikker is geworden, en verder de beste conferencier is die je kunt wensen. Hij vermaakt de boel tot het einde. Iedereen krijgt een rode herenhoed met “Merry Christmas” erop. Simpele cadeaus uitdelen wordt een feest, hij maakt van alles een spel; dan worden nog lootjes getrokken om een diversiteit aan kleine geschenken eerlijk te verdelen; ook dat gaat spelend. Vervolgens komt bisschop Mirkis binnen, moet ook zo’n rode hoed opzetten, dan mag hij even ernstig spreken over Kerstmis. Vervolgens roept hij de doelgroep een voor een met de naam op, en iedereen krijgt een grote koffer in felgekleurd papier verpakt. Behalve bij de kleine redevoeringen wordt alles begeleid met een vrolijk Jingle Bell. Jawel, de Amerikanen waren hier. Veel ellende, maar deze nalatenschap is zeer feestelijk.
Er komt een groot spel, waaraan ik moet meedoen. Verkleedpartij en dobbelstenen dus een gok wie eraan moet geloven. Jozef wil duidelijk ook nu ik er sta, zijn moeder brengt hem en ik houd hem verder overeind. Als ik in de prijzen van het verkleden val, neemt iemand anders hem over. Het is allemaal dolle pret. Dan komt ook nog de Kerstman langs, geeft iedereen ook nog een heel klein pakje. Echt: vier vierkante centimeter. En de organiserende groep krijgt per persoon een kleine attentie. Met Jingle Bell nemen we afscheid van hem, er is nog taart en Cola, en dan gaat iedereen met glunderende gezichten naar huis. De komende dagen is er dan nog elke avond Bazaar, waar van alles wordt verkocht om weer geld te verwerven. De verkopers stellen gratis ter beschikking wat over de toonbank gaat: puzzels, planten, kerstballen, eigen baksels, kleine kerststallen… Alvast denken aan 2022, in januari moeten er alweer die ‘salarissen’ zijn voor elke gehandicapte. Maar hopen dat de Kerstman heel gul is. Het feest was in ieder geval geweldig!
Lees ook eerdere berichten: Bouwen een Toekomst – bericht uit Sulaymaniyah en Van onze partners in Kirkuk en Sulaymaniyah
