Zusters en broeders,
Alleluia klonk uit een apparaat, het licht kreeg je niet van kaarsje naar kaarsje aangereikt, geen Zalig Pasen wensen met een handdruk, samen aan tafel met gasten alleen in herinnering of virtueel en de paus die Urbi et Orbi zegent in een indrukwekkend lege Sint Pieter. Allemaal uit zorg en respect voor leven. Pasen 2020 zal in ons geheugen gegrift blijven. We hadden er naartoe geleefd.
Nu begint het volhouden
De eerste periode van het leven, school gaan en werken met beperkingen en regels die ons op een veilige afstand van elkaar houden, hebben we inmiddels achter de rug. Het begint zelfs wat te wennen. We krijgen er ervaring mee om achter lijnen te wachten en ontwijkend je route te kiezen. En hoe verschillend ook, we hadden als kerk en samenleving het perspectief van Pasen en het uitzien naar die feestdagen: hoe zouden we ze dit jaar nu vieren, allemaal samen op onszelf. En nu zijn de paasdagen voorbij en blijft de situatie hetzelfde. Er komt nog geen verlichting van de eenzaamheid en het missen van dierbaren die nogal wat ouderen en mensen die tot kwetsbare groepen horen, ervaren. Bij iemand logeren blijft ‘no way’. De achterstallige klusjes in huis raken op nèt als de creatieve ideeën. Het gaat lang duren, de verveling komt op, de verrassing is er uit. Hoe vinden we een spanningsboog… nu begint het volhouden.
Leven en liefde het sterkst
De boodschap die ons met Pasen opnieuw is gegeven is bekend en vertrouwd maar klonk in deze dagen die beheerst worden door de aantallen van opnames en overledenen en afstand houden van elkaar toch wel weer anders: leven en liefde zijn het sterkst – de dood is niet meer. Toen die boodschap voor het eerst klonk, in de kring van de vrouwen en mannen die met Jezus waren opgetrokken, was hun leven ontregeld. Zij waren Hem kwijt: veroordeeld, gekruisigd en verdwenen van de plek waar ze Hem hadden neergelegd. In de verwarring en verslagenheid zijn momenten beleefd van licht en ontmoeting… met Hem. Hun getuigenis aan de mensen van alle tijden, aan ons, is dat Hij leeft en dat Hij bij ons blijft. Met steun en kracht, met hoop en troost, Zijn het woorden die ons nu kunnen helpen om vertrouwen en zin te vinden om onze onrust en zorg uit te houden?
1,5 meter en geloven
Er klinkt voorzichtig, maar wel keer op keer, ook een nieuwe uitdaging en opdracht voor ons allemaal: hoe gaan we het doen, die anderhalve meter samenleving? Welke nieuwe inzichten en verse gewoontes nemen we mee als we weer wat vrijer om kunnen gaan met elkaar? Nu we de gelegenheid en afstand hebben is het belangrijk om daar over te denken en dat niet op zijn beloop te laten. Wij als gelovigen moeten dat ook doen. Niet alleen hoe we met de anderhalve meter de draad weer oppakken in onze geloofsgemeenschappen en kerken. Ook hoe we met de belofte van leven, liefde en solidariteit (de aandacht ervoor lijkt meer wakker geworden) bij kunnen dragen aan een goede geest in die ‘1,5m-maatschappij’. Als er gedachten en ideeën opkomen hoe dat in praktijk te doen zal zijn is het goed om die aan elkaar uit te wisselen.
Paastijd naar…
Er is eigenlijk geen tijd om stil te zitten, om de verveling toe te laten slaan. We staan in een tijd van ‘het’ allemaal nog niet weten, van een beetje onhandig zijn, van aanpassen en voorbereiden. Ieders bijdrage is daarbij nodig. De hoop en het vertrouwen van elk van ons… om ér klaar voor te zijn als het zover is dat het leven ruimer kan en mag… Klinkt dat als een invulling van de paastijd met het perspectief op Pinksteren?
Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,
Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens
- Lees hier de Eerste Pastorale brief.
- Lees hier de Tweede Pastorale brief.
- Lees hier de Derde Pastorale brief.
- Lees hier de Vierde Pastorale brief.
