Zusters en broeders,
Wel contact, toch missen
Misschien maakt u dit ook mee. In de weken dat we gevraagd worden elkaar te ontwijken, geen bijeenkomsten te hebben, geen vieringen en geen bezoekjes, hebben we misschien wel vaker en met meer mensen contact via telefoon, beeld bellen, een kaartje en zwaaien op afstand…. Eigenlijk zijn we best goed van elkaar op de hoogte en bekend met het wel en wee. De informatie-uitwisseling is dus wel oké. En toch is het gevoel van ‘missen’ er, steeds sterker. De verhalen horen en de nieuwtjes weten geven niet de voldoening die het aanwezig-zijn bij elkaar ons schenkt. Elkaars nabijheid ervaren is onvervangbaar. Oog in oog staan, het handje dat helpt, de arm om je heen, menselijke warmte voelen– het zijn meer dan zegswijzen: we kunnen maar moeilijk zonder en dat is wat de dagen nu lang en leeg maakt en ons welzijn ondermijnt.
Tekens van vriendschap en liefde
Met ons hoofd weten en begrijpen we dat we dit uit moeten houden, dat we verstandig moeten zijn. Maar ons lijf, ons hart en ook onze ziel schreeuwen op momenten dat het voorbij mag zijn en dat we elkaar weer tekens van bij elkaar horen, van leven delen, van vrede kunnen geven. Dat je familie en vrienden met een omhelzing weer kunt begroeten, een afspraak met een handdruk bezegelen, met elkaar in de kerk weer Gods goedheid vieren en de vrede van Christus wensen. ‘Elkaar vasthouden’ gebeurt met woorden en met daden. Dit verlangen blijft, het is van lijf en leden. De noodzaak van de beperkingen blijft voorlopig ook. Dat brengt spanning waar we een weg mee moeten vinden. We moeten blijven zeggen waarom het van belang is: uit zorg voor elkaar, uit respect voor ieders kwetsbare en kostbare leven, uit liefde.
Herinneren brengt beleven
Waar we ook kracht en goede moed uit kunnen putten is het bijzondere menselijke vermogen te her-inneren. Gedachten en belevenissen die we eerder mochten hebben zijn dan wel voorbij, maar niet weg en verloren. Wat we ervaren hebben kunnen we weer aanspreken en ons te binnen brengen. Daarmee beleven we vreugde, verdriet, versterking en ja ook angst, deels opnieuw. Het gevoel en weten komt boven en beweegt ons en brengt ons weer in verbinding. Ons gelovig leven wordt steeds gevoed door ons te her-inneren wat God steeds opnieuw voor alle schepselen doet. Door Gods woord weer te horen en de getuigenissen van de mensen die Gods zorg en liefde hebben ervaren, wordt ook voor ons weer levend dat God bij ons blijft. Dat geeft ons hoop en vertrouwen. En zo werken ook de her-inneringen die wij hebben van mensen en gebeurtenissen uit ons bestaan om het nu vol te houden. We zijn rijk met onze herinneringen, met ons weten dat liefde blijft.
Koester herinneringen
Er zijn van die dagen dat het donker lijkt en de moed zakt. Dan hebben we het nodig om even tijd te nemen en weer op te halen wat we eerder hebben meegemaakt aan goeds. Hoe het ook in andere moeilijke periodes gelukt is om erdoor te komen. Wat ons toen geholpen heeft, wie er voor ons was. Soms hebben we het zo maar bij de hand: een geliefd stuk muziek, foto’s, een voorwerp, boek, een sprekende tekst uit de Schrift, een regel uit een lied……. Iets wat zomaar weer ‘op komt’.
Is het missen daarmee weg? Dat niet. Wel weten we wat we missen en in het missen kunnen we bijna het nabij zijn van wie we missen voelen. ‘Ik heb aan je gedacht’ is samen-zijn. God dank!
Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,
Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens
- Lees hier de Eerste Pastorale brief.
- Lees hier de Tweede Pastorale brief.
- Lees hier de Derde Pastorale brief.
- Lees hier de Vierde Pastorale brief.
- Lees hier de Vijfde Pastorale brief.
- Lees hier de Zesde Pastorale brief.
