Op paasochtend was het dan zo ver: de laatste mis in de Sint Gertrudiskerk die sinds de jaren ’20 trouw dienst heeft gedaan als gebedshuis voor Christus. Wie door Rivierenwijk naar de Gertrudis loopt, ziet hier en daar nog sporen van wat ooit een katholieke arbeidersbuurt was: een Mariabeeldje achter het raam, een Heilig Hart beeld op het balkon … Zo was het vroeger: de kerk als het centrum van een gemeenschap. Maar die tijd is voorbij. Niet alleen is Rivierenwijk in demografisch opzicht een transformatie ondergaan, onze hele samenleving is veranderd en als er nog sprake is van gemeenschappelijke cohesie, dan is dat centrum al enige tijd niet meer de kerk. Toch is de Gertrudis voor meerdere generaties verbonden met de belangrijkste gebeurtenissen van hun leven, of het nu gaat dopen, huwelijken of begrafenissen. Het mag duidelijk zijn: het is niet alleen het einde van de Gertrudis, het is het einde van een tijdperk.

Zo had de Sint Gertrudiskerk zich dan voor de laatste keer opgemaakt voor de viering van de eredienst. De kerk zag er op zijn Paasbest uit en het was duidelijk dat, ondanks alle veranderingen, deze kerk altijd gezegend is geweest met een mooie groep toegewijde vrijwilligers. Vaandels, bloemen, boekjes … alles was tot in de puntjes verzorgd om de Gertrudis een waardig afscheid te geven. Dat was voor veel parochianen uiteraard een emotioneel gebeuren, maar naast het vanzelfsprekende verdriet was echter ook te merken dat men er over het algemeen nuchter en realistisch in stond.

De celebrant voor deze Paasviering was pastoor Ton Huitink, die daarin werd bijgestaan door pastoraal werkers Gerrit Jan Westerveld en Gérard Martens. In een bewogen preek eindigde de pastoor met een welgemeende hartenkreet: “Vandaag kunnen we het allemaal niet bevatten en is het vertrouwen in de verrijzenis misschien ver te zoeken. En dan niet zozeer de verrijzenis van de Heer, maar de verrijzenis van deze gemeenschap. Ik ben een hartgrondig optimist. Dat ben ik juist omwille van Christus’ verrijzen. Zijn verrijzenis biedt hoop en toekomst. Daarom durf ik het ook aan u te vragen: geef de hoop niet op. Zet geen streep door de mogelijkheid van een nieuwe toekomst. Het leven is echt sterker dan de dood.”

Zo kwam dan op Paasochtend, 1 april 2018, een eind aan de vieringen in de Sint Gertrudiskerk. Na de mis ging de ciborie uit het tabernakel, werd de godslamp gedoofd en droeg men de paaskaars en het lectionarium op een plechtige manier mee naar buiten. Een sluiting op Paasochtend. Maar volgens pastoor Huitink niet het einde van de gemeenschap en hij drukte de parochianen op het hart: “Leer verstaan dat ‘nieuw’ niet betekent; ‘opnieuw’ maar  ‘anders’ op ‘andere wijze’.” Wat dit “nieuw” moet gaan behelzen zal in de komende maanden duidelijk gaan worden, maar zoals de dood aan het kruis niet het einde was voor Christus, zo zal ook de sluiting van de Gertrudiskerk niet het einde zijn voor deze gemeenschap. In die hoop, de hoop van de verrijzenis, leven we als katholieken en die hoop doet leven.

Tekst en foto’s: Erik Hendrix