In onze nieuwe rubriek zal u op katholiekutrecht.nl regelmatig een korte overweging kunnen lezen over het Emmaüs verhaal in het kader van de pastorale visie. Deze week is het woord: Lex Janssen.

Lucas 24, 29

“Groots en meeslepend leven wil ik”, is de beginzin van een gedicht van Hendrik Marsman. Alleen: hoe doe je dat? Het wezenlijke van het leven schuilt immers vaak in het alledaagse en is klein. Daaraan dienstbaar te zijn, sleept jezelf en de ander evenwel door het leven. Daarin trouw te zijn, maakt het vanzelf groots. Al blijft het de vraag of de dichter dat ook zo bedoeld heeft.

Diaken Lex Janssen

In onze nieuwe rubriek zal u op katholiekutrecht.nl regelmatig een korte overweging kunnen lezen over het Emmaüs verhaal in het kader van de pastorale visie. Deze week is het woord: Paul Brenninkmeijer.

Lucas 24, 29

In Utrecht is er elke derde zondag van de maand en bij de grote feesten een Byzantijnse viering in de Johannes Bernarduskerk. Je moet aan deze andere manier van vieren wel wennen. De Emmaus-gangers meenden ook dat zij met een vreemdeling samen uit Jeruzalem reisden. Totdat zij in diens woorden iets heel vertrouwds herkenden. Die herkenning werd nog sterker toen Hij aangekomen in hun huis met hen het brood brak. Deze bijzondere ontmoeting met Christus gebeurt ook bij onze eucharistieviering. Hijzelf en zijn Moeder zien je in iconen aan met een liefdevolle blik. Het heet met recht: ‘goddelijke liturgie’.

Paul Brenninkmeijer

In onze nieuwe rubriek zal u op katholiekutrecht.nl regelmatig een korte overweging kunnen lezen over het Emmaüs verhaal in het kader van de pastorale visie. Deze week is het woord: Hans Harmsen.

Lucas 24, 29

De twee leerlingen ontvangen de vreemdeling gastvrij in hun huis. “Blijf bij ons,” zeggen ze, “want het is bijna avond en de dag loopt al ten einde.” Als ze die vreemdeling niet gastvrij hadden opgenomen, was het verhaal heel anders afgelopen. Dit is het kritieke moment. Als je niet gastvrij bent, kun je Jezus mislopen! Het is goed om ons dat te realiseren zeker in een tijd waarin mensen van buiten nogal eens argwanend worden bekeken. Als je niet gastvrij bent, kun je Jezus mislopen!

Daarom is er een kloosterregel: “Behandel iedereen die op de deur klopt, alsof het Jezus zelf is.”

Hans Harmsen

In onze nieuwe rubriek zal u op katholiekutrecht.nl regelmatig een korte overweging kunnen lezen over het Emmaüs verhaal in het kader van de pastorale visie. Deze week is het woord: aan pastoor Boogers.

Ik vind dit een intrigerende zin, aan het begin van het Emmaüs verhaal. Jezus is net onschuldig gedood aan een kruis. Nu blijkt hij mee op te lopen bij zijn verdrietige vrienden. Als een vreemdeling. Kan het sterker! Er is geen herkenning opdat moment. Ik put mijn geloof uit de Verrezen Christus. Hij ziet ons, al voor ik dat zelf in de gaten krijg. Omdat ik met mij zelf bezig ben. Sta ik wel voldoende open voor Zijn aanwezigheid, anders dan verwacht? Hij kan, zo blijkt gaandeweg, goed luisteren én vertellen.

Wat hindert u om Jezus te herkennen in uw leven?

Op zondag 9 september was het weer tijd voor de Utrechtse Willibrordprocessie. Sint Willibrordus (c. 658 – 739) was een Angelsaksische monnik die vanuit Engeland naar het toenmalige Frisia (grofweg wat nu Nederland is) ging om de heidenen te bekeren. Nog steeds wordt hij gezien als één van de belangrijkste heiligen van de Lage Landen. Gelovige Katholieken verzamelde zich gisteren op een mooie najaarsdag bij het beeld van de heilige Willibrordus om gezamenlijk van het Janskerkhof naar de Catharinakathedraal te lopen. Voorop ging de prachtige reliekschrijn waarin delen van het gebeente van Willibrord worden bewaard. “Samen laten wij in vrijheid de vreugde van ons geloof zien,” legt pastoor Boogers uit. “De processie getuigt van onze verbondenheid met Christus, met elkaar en met allen die in Zijn geest leiding geven aan de christelijke gemeenschap. Wij hopen dat de Willibrordprocessie voor alle deelnemers alsook voor de stad Utrecht en alle christenen in ons land een blijde geloofsgetuigenis mag zijn.”

 

 

 

 

 

Willibrordlied
Wie komt daar over water aan, met licht voor onze lage landen?
Wie toch heeft heer en onderdaan, belagers van elkaars bestaan,
In vrienden naar Gods hart veranderd?

Die zegt: “God’s hand is niet te kort:
hij maakt dat alles liefde wordt.”
Zijn naam is Willibrord

Wie spreekt een woord dat recht en richt en graaft een bron naar levend water?
Wie geeft aan blinden het gezicht, verandert zwaard en ploeg en zicht,
En maakt het leven tot genade?

Die zegt: “God’s hand is niet te kort:
hij maakt dat alles liefde wordt.”
Zijn naam is Willibrord

Wie breekt er aan het westerstrand de sterke golfslag onzer dagen?
Wie houdt er in dit avondland de stormlamp wachtend in de hand,
Waar god in oplicht soms bij vlagen?

Die zegt: “God’s hand is niet te kort:
hij maakt dat alles liefde wordt.”
Zijn naam is Willibrord

Wat is dat ook alweer? Beloken Pasen. Het woord “beloken” komt van “beluiken”, ofwel: afsluiten. Met Beloken Pasen sluiten we dan ook het Paasoctaaf af. Sinds het jubeljaar 2000 is Beloken Pasen extra bijzonder geworden. In dat jaar riep paus Johannes Paulus II deze dag uit tot het feest van de Goddelijke Barmhartigheid. Dat klinkt indrukwekkend, maar wat betekent het eigenlijk?

De geschiedenis van het feest van de Goddelijke Barmhartigheid begint met een Poolse zuster: Faustina Kowalska (1905-1938). In de jaren ’30 van de vorige eeuw kreeg deze zuster een reeks aan visioenen. Hierin zag zuster Faustina Jezus Christus in de gedaante van de Koning van Goddelijke Genade. In dit visioen was Jezus in het wit gekleed en scheen er rood en wit licht uit zijn borst. Jezus vertelde haar over Beloken Pasen het volgende:

“Op die dag staan de diepste diepten van Mijn tedere barmhartigheid open. Ik stort een hele oceaan van genaden uit over die zielen die tot de fontein van Mijn barmhartigheid naderen. De ziel die te biechten zal gaan en de heilige communie zal ontvangen, zal volledige vergeving van zonden en straf ontvangen. Op die dag staan alle sluizen van de hemel, waardoor de genade vloeit, open.”

Het offer van Christus en de liefde van God zijn echter altijd groter dan iedere zonde die wij als mensen hebben of kunnen begaan. Dat is soms moeilijk voor te stellen in een wereld waarin het kwaad heer en meester is (Jezus noemt Satan immers niet voor niets de ‘prins van deze wereld’ – zie Johannes 12.13). Juist daarom is het goed om stil te staan bij Beloken Pasen als het feest van de Goddelijke Barmhartigheid. Ook onze harten zijn namelijk vaak gesloten voor Gods liefde. Dat is dan ook de tweede betekenis die het woord “beloken” heeft: Op de eerste zondag na Pasen hadden de apostelen zichzelf namelijk opgesloten uit angst voor vervolging:

In de avond van die eerste dag van de week, toen de deuren van de verblijfplaats der leerlingen gesloten waren uit vrees voor de Joden, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei: ‘Vrede zij u! (Johannes 20:19)

Jezus laat zich niet buiten sluiten, zelfs wanneer wij denken de deuren gesloten te houden. Wanneer er een oceaan van genaden over de zielen wordt uitgestort, druppelt er toch altijd wel iets naar binnen.

Voor het ontvangen van het sacrament van boete en verzoening (de biecht) kunt u een afspraak maken met pastoor Huitink of priester Koos Smits. Daarnaast is er op woensdagavond voor de mis van 19:00 altijd biechtgelegenheid in de Sint Catharinakathedraal.

Zuster Faustina Kowalska